Utanç

Utanç içinde

İnsan artığından   savaşlar

yapıldı  kuru    ot yığınları

üzerinde,   ruh   artığından

bedenler dikildi, yaslı  ka-

dın çadırlarında,  hiç kim-

se duymadı, ne seni ne de

beni, bizi kimse duymadı,

içinde  olduğumuz  savaşı

                   da.

Şimdi   utanç   içindeyim,

boynumda  gördüğün ger-

danlık  değil  kanlı  bir  e-

lin   izi,  mührünü   vuran

en     görünür       yerime.

Tunca  değsin  elim  hiç

durmadan,  susunca iyi-

leşmez acılar,  kurutun-

ca tadını kaybeder mey-

veler,  her şey yaşarken

             güzel.

Bir çan kırıldı minareler

gölgesinde,    çığlıkların

dili yoktu,  dini, her şey

bugün  gibi  diri,  sözler

birer yanılsama, benzer-

           likler gibi.

Avut kendini eğer    başara-

bilirsen,    ki mümkün değil

artık yaşamak   acı çekmek-

ten, rahipleri terk et,  keşiş-

leri,  hocaları,    ben içinde-

yim, yalnız beni hisset, ben

          yeterim sana.

Utancımı hissetmez oldu     bu

çağ, insanlar; birer duvara dön-

dü duyarlı denilmiş     ne varsa,

ağaç köklerine karışmak   ister-

dim,       tüm görünürlüğümden

kurtulmak,   bir ağacın yalnızca

rüzgâr esince    dinlenen sesine

          karışmak isterdim.

Ne istedimse kaybettim herkes

gibi,  herkes benzeri birbirinin,

kaybettim herkes gibi, dil'e ge-

     tirdim, dile getiremedim.

  

Tunçtan bir sancı göğsümde do-

lanır da durur, kanlı çınlamaları

işittirir, bana ne olduysa bugün,

     utanç yaptı, utanç yaptı.