Kapan

Tutulmuşum, kurtuluş yok.
Gece çöktü üstüme,
Bu ağaç diplerinde,
Ateş-böceklerinin sesi,
Karıncaların yürüyüşü,
Ağaçların susayışı arasında,
Yaralı yatıyorum.
Kapılmışım, uyanamıyorum.
Keskin değil dişleri
ama batıyor etime durmadan,
Kim bilir kaç yaşamın üstünden,
İçiyor beni,
Akıtıyor yüreğimi toprağa.
Yüz yüze bakıyoruz çimenlerle,
İçim hâlâ umut dolu,
Bitkilerin dili yakın değil insanlara
ama bildiriyoruz birbirimize hâli,
Hâl bu hâl,
Hiçbir şey değil vâki.
İnlemeye dermanım yok,
Kabullenmişim şu çınara karışmayı,
Çimenlere, toprağın küfüne
ve ağaçlara sarılan mantarlara.
Ölmüşüm, umurumda değil.
Yaşayacak olunca doğada,
Gezince damarlarında ateş-böceklerinin,
Kılcallarında ağaçların
ve bir sonbahar günü kopan yaprakla,
İnince tekrar toprağa.
Cennet nerde, önemli değil,
Ben burdayım ve mutluyum.
Bu sema çekerken beni içine,
Yıldızlara karışırken
ve korkarkan genişliğinden evrenin
ve bilinmezliğinden başlangıcın,
Hiçbir şey,
Beni tutsak eden bu kapan kadar,
Önemsiz değil.