Odaların içinden geçiyorum,
Biri biterken diğeri başlıyor ve ben,
Hangi odanın çıkışa daha yakın olduğunu,
Anlayamıyorum.
Bir yalının avlusuna çıkıp etrafı seyrediyorum,
İnsanlar gelip gidiyor dalga dalga,
Hangilerinin gerçek,
Hangilerinin benim vehmimden doğduğunu,
Kavrayamıyorum.
Tutuyorum şu sönük yıldızını gecenin bir ucundan,
Öldüğünü duyumsuyorum,
Işığı çekiliyor ânbeân
ve ben durmuş bir yıldızın ölümünü seyrediyorum:
Kopuşu gibi bir zincirin halkalarının,
Dağılışını izliyorum:
İzini sürdükçe kopmakta olan evreni görüyorum.
Portakal ağaçlarının sıklığından
ve yerdeki turunçların çokluğundan,
Dünyanın turunca boyandığını sanıyorum
ve dünyadaki tek ve engin ağacın,
Bir portakal ağacı olduğunu varsayıyorum,
Bir çocuk gibi.
Çocukluğumun turuncu bölünürken parçalara,
Sanki her birinde ayrı bir can varmış
ve bıçağın her izinde ayrı bir eziyet varmış gibi,
Binlerce defa ölüp ölüp dirilip,
Ölüp ölüp dirilip,
Yeni portakallar için dua ediyorum,
Hiç ölmemesiye ve hiç bıçak izi değmemesiye.
2-10-2018
JAX
