Günlerin getirdiği yalnızlık,
Kucaklıyorum seni.
Bir hanedan artığı gibi,
Hissediyorum kendimi;
Mazisi hep hâlinden güçlü
ve hiç ulaşılamayacak,
Bir geçmişe sahip.
Neyle yazacağım hâlimi,
Tüyden kalemler bile ağırlaştı,
Bu saman alevi gibi parlayan,
Zamanın koynunda.
Kral yolunda bir çakıl taşı gibi,
Sürtünüyorum ayaklarına.
İki sevişme arasında,
Bekleyen insanları görüyorum;
İki kişi arasında dolanan,
Kızıl kıyamet nefeslerde.
Bu döngünün bitmediğine,
Her şahit oluşumda,
Kendi içimdeki yenilgileri,
Duyumsuyorum.
Güllerle karşıma çıkıyor yalnızlık.
Bir hanedan artığı değil,
Bir yoksunluk fazlasıyım;
Sıfırın içindeki boşluk.
Savrulmuşum karabasanlar diyârında.
Her gece düş nöbetleri,
Kuş sütünden masallar,
Senin gerdanından düşüşler,
Arasında kalmışım.
İçimdeki yangın bu,
Artakalan cehenneminden.
Kendimi neyin içinde görsem,
Onun dışında kalıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder