Eriyik

İçimde eriyen ağaçların dallarında,
Açan çiçekler,
Yalancı bahara kandılar,
Hayat kaynaklarından ayrıldılar.

Erime noktam yokluğa düştü:
İçimden duyulan su sesi;
Kaybolan oğula ağlar, yiten geleceğe,
Bırakıp giden mutluluğa ağlar.

Eriyen saatler süsler odamın duvarını,
Kayıp zamanın izinde benliğim:
Irmağından taşan nehirlere karışsaydım,
Ateş renginde sulara, eriyip.

Masal anlatmak kolay derler hep,
Zor olan inandırmaktır tüm bunlara.
Üstelik kimsenin dinlemeyeceği masallar,
Daha söze dökülmeden kaybeder inancını.

Ben şimdi eriyik bir hâlde,
Süzüldüm güneşten aşağı;
Sonsuz kara delikler vadisinde,
Çözüldüm kayıp bir hâle.