Yarasalara Aydınlığı Öğrettim

Uzun ince sokaklarda yürürken,

Düştüm gözden ırakta bir kuyuya,

Başucumda yalnız sen, sen vardın,

Kuyunun başında, bana bakan,

Bakıp da göremeyen.

Gördüğümde akreplerle kuşatılmış bedenimi,

Kurtuluşun sana bağlı olduğunu kavradım,

Kavradım öleceğimi,

Bildim kurtuluşun olmadığını,

Hayat denen bu kapanda,

Yaratıldığımda.

Hapsolduğum karanlığın içinde tek aydınlık,

İnancımdı.

Yarasalara aydınlığı anlattım,

Sana beni;

Küfre düştüm düşünce sen düşüme,

Sar beni.

Derin dar bir kuyudayım,

Yoldaşım akrepler,

Meşk ediyoruz senden,

Geçiyoruz tenden.

Bir taş olacağım günün sonunda,

Koyacaklar beni de kuyunun bir köşesine,

Biraz daha yükseltecekler kuyuyu,

Ben çökerken dibe biraz daha.

Yarasalara aydınlığı öğrettim,

Adını yazdım taşlara,

Yarasalara aydınlığı öğrettim,

Benliğime seni.