Güneş en Doğu'da gösteriyordu kendini.
Gözlerim bulutlara kilitlenmişti.
Güneş aydınlığını yolladıkça bulutlar kopuyordu birbirlerinden.
Kümeler halinde parçalnıyorlardı.
Gökyüzünü kaplayan beyaz örtülerde insan yüzleri gizlenmişti sanki.
Kimileri yeryüzüne bakıp gülümsüyordu.
Kim bilir belkide eski bir tanıdığı görmekteydiler?
Kimileri yeryüzüne hüsranla bakıyordu.
Kim bilir belki de küçüklük hayâllerinin yıkılışlarını izlemişlerdi?
Kimilerinde acı bir ifade vardı.
Belkide arkada gözyaşları bırakmışlardı.
Kiminden mutluluk, kiminden keder saçılıyordu anlaşılacağı.
Kayboldular.
Kör bir saatte doğup hoş sedada kayboldular.
Gün gelir o bulutlar tekrar gelir belki.
Tekrar yüzlerini gösterirler bana.
Sabahın körlüğü gidiyordu, bulutlarla beraber.
Bir bir ayrıldılar birbirlerinden.
Artık arkalarında güneşli bir gün bırakmışlardı.
Bulutlar yerini bulut özlemine barakıyordu.
Gün başlamıştıi yeniden, yeniymişcesine.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder