Göğe bir avuç kül savurdum,
Sen canlanıp çıktın içinden.
Venüs, sen bir avuç külsün,
Aşkımdan hayat bulan.
Eski efsaneleri bir de benden dinle.
-Venüs, ruhumu ayakta tutan direğimsin.-
Göğsüm içime batar hep,
Hayatta kalmak için bulamadım ki sebep.
Tüm anlamların ölü bağıntıları,
Bir bir kopuverdi aklımdan,
Zar parçalandı fikrimce,
Geriye kalanım ben.
-Venüs, ölü toprağıma yağan yağmursun.-
Çöle kar yağdığında duydun mu yankıyı,
Antartika'da insanlar yanarak ölürken,
Hiç söyledin mi içinde tuttuğun şarkıyı?
Benim bir şarkı söyleyecek vaktim bile yok.
-Ömür kuş misali, uçup gidecek.-
Ben ve bana ait olan ne varsa,
Yanıp durduk mecusilerin bin yıllık ateşi gibi,
Sonunda sönmek üzereyiz, yıkım geldi.
Unutma, ateşimden geriye kalan kül,
Senin doğacağın yerdir.
Ateşimle külün karışır birbirine,
Bırak bari onlar kavuşsun birbirine.
Sen, cennetime bir toz bulutu gibi savurduğum külsün,
Kendimi yakarak elde ettiğim.
-Venüs, yangınım hiç sönmüyor.-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder