Yalnız bir çay demledim.
Tek kişilik bir çay.
Her seferinde iki yudum alarak içtim.
Birisi benim içindi, diğeri;
Yalnızlık için.
Yalnızlığın demlediği çaylar demli olur.
Tadı zehir gibidir; razısındır, içersin.
Demli çayı sevenlerde olur lakin, O açık severdi.
O açık severdi diye meyilliyimdir ben açığa.
Daha acı çaylar içmiş, zehirleri tatmıştım.
Bir yalnızlık bitkisidir belki çay.
Yalnızken içtiğinde uyuşturur bedeni.
Uykuyu getirmez belki ama uyanıkken uyursun.
Daha acı çaylar içmiş, zehirleri tatmıştım.
Bir yalnızlık bitkisidir belki çay.
Yalnızken içtiğinde uyuşturur bedeni.
Uykuyu getirmez belki ama uyanıkken uyursun.
Böyledir dünyada yaşarken yaşayamamak.
Aslında ait olan bir canlı yoktur sana.
Yalnızlık senin içindir, ondan kopamazsın.
Bir tek yalnızlığı yüceltmeli aslında, yalnızca ona şiirler yazmalı.
Bir o vefalıdır burada, bir tek o hep yanımızdadır.
Yalnızlığım, al çayını gel yanıma.
Gölgem ol benim.
Işık nereden gelirse gelsin, sen giysimin ardına saklan.
Ben seni ışıktan korurum.
Karanlık bir gölge olur karanlıkta bile benimle kalırsın.
Bir sen geçmedin benden, bir sen kaldın.
Madem kaldın, karşılıklı oturup konuşalım.
Sen bana geçmiş zaman mehtaplarını anlat.
Ben sana senden öncekini, daha doğrusu sen varken de var olanı.
Bir sen kaldın geriye, bir ben kalmadı geriye.
Belki bir biz kalırız, yalnızlıkla baş başa.
Yalnızlığım, çek bir sandalye.
Otur yanıma, bak gözlerime, gözlerimin eriyişini fark et.
Bak yüzüme, yüzümün eridiğini fark et.
Salın yanıma, bendeki erimeyi fark et.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder