Çölde Çan

Çan kuleleri aklımın bir köşesinde,
Durak bilmeksizin çınlama evresinde,
Sağa sola, yana yakıla, duvarlarıma vurup,
Avuntuları sökme arefesinde.
Çölde çan kulelerinin yanından geçme emeliyle,
Yürüdüm, büyük çığlıklar vadisinde;

Senin çığlıkların mıydı her gece yüreğime vuran,

Issız yollardan geçip gelen;
Bir serap mıydı gördüğüm bilmem,
Bildiğim tüm serapların korku dolu olduğu,
İnsanın içinde saatlerce biriktirdiği.
Artık çıkmayan sesine kulak verdiğimde kalbinin,
Aforoz edilmiş duygular arasında,
Nihayetinde yadsınmış sözlerinin,
Kuru kalabalıktan fazlası değil insanın hayatına girenler.
Çölde çan dinleme vakti,
Akrepler arasında huzur,
Bir kayanın gölgesinde serapa dolanma,

İnsanın kendi kendini sarması tüm tehlikelere karşın.
Değişir zamanla bütün yüzler,
Farketmez tanımak veya tanımamak.

Çölde çan, çan seslerinde çöl ve çınlamalarda ben.