Zaman kendini çoğaltmak ister sen bilmesen de sevgilim,
avuçlarına incir sür ve başını ceviz ağacına çevir,
dalları arasında bilinmezlerin yuva yaptığı;
sen yalnızca kendini büyük serüvenlere bırak.
Kalbin büyü-çözümü senden bağımsızdır sevgilim,
kalbin kapısıdır sana açık olan ve topraklarıdır adımladığın.
İncir ağacına yaklaşılmaması öğretilirken bana çocukluğumda,
ben nerde bir incir ağacı görsem,
koştum ona ve sarıldım yapraklarına
ve sütüyle seviştim hiç durmadan senin memelerinle sevişir gibi,
içer gibi senin memelerinden her seferinde.
Âh, incir sütünden bir damla ol ve yarala tenimi yine,
yarala beni yine ve yaralaman izini bırakmandır tenime,
gerileme bu her şeyin geriye doğru akmaya başladığı zamanda.
Zaman kendini çoğaltıyor zihnimin aralıklarında,
söz oyunlarının ve kelime dağarcıklarının boşluklarında,
ben geriye doğru gittikçe çoğalıyor zaman
ve genişliyor bildiklerim, bilir bellediklerim.
Aşağıya doğru akan ırmağa ayaklarımı salmış,
yukarı bakıyorum,
ben hep yokuşun dibinde kolayca gördüklerimi değil,
tepede zor seçilenleri farketmek istiyorum.
Zamanı çoğaltıyorum ve kadehine dolduruyorum sevgilim,
içeceğiz beraber,
sen kadehten ve ben dudaklarından,
aktaracağız zamanı birbirimize ve ekeceğiz birbirimizin tenine,
soluyacağız beraber ve soyunacağız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder