Kitap okumayı seven her insanın diğerlerinden ayırt ettiği ve başucunda sakladığı bir kitabı vardır.
Bende yalnzlığı seçtim kitap olarak.
Hep onu okudum, onunla konuştum, onunla yazdım.
Onu başucumdan hiç ayırmadım. Çünkü o beni hiç bırakmadı.
Hayatımıza pekçok insan giriyor ve pekçok insan çıkabiliyor.
Ve hayatımızdan çıkarken arkalarına dahi bakmıyorlar.
Bunların hepsi düzenin birer parçası oluyorlar.
İnsanın yalnızlığını giderme çabasının bir parçası.
Ben hiçbir zaman böyle bir gaflet uykusuna yatmadım.
Yalnızlığımı hiçbir zaman terketmedim.
Çevremde onlarca insan varkende yalnızlığımı hissettim, çevremde kimse yokken de.
Bazen çevremdeki insanlardan sıyırdım kendimi, bazen içten içe kapıldım ona.
Ama hiçbir zaman ondan vazgeçmedim.
Yalnızlıktan vazgeçilmez.
Vazgeçilirse yalnızlık olmaz.
En iyi dostum oluyor kendisi.
Her zaman yanımda, benimle konuşuyor ve en önemlisi beni hiç bölmeden dinliyor.
Saatlerce ona bir şeyler anlatıyorum ve bıkmadan, hiç ses çıkarmadan dinliyor.
Diğerlerinden çok farklı. Herkes gitmenin peşinde. Herkes uzaklaşmanın derdinde.
O hepsinden farklı. O gerçek bir dost. Onun adıydı 'Yalnızlık.'
Ve ben onu kimseyle paylaşmadım. Hep kıskandım durdum. Herkesten sakladım.
Çarşaflara sardım, eski gazete kâğıtlarına sarmaladım, kitaplığım başucuna yerleştirdim.
Başucuma gösterişten uzak, yalın bir kitap olarak bıraktım.
Her gün onu okuyorum, hiç bıkmadan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder