İçinde olduğum çukuru,
Görüyor musun?
Ey buluta tünemiş hayat,
Zindanlarım içimden dışarı taşar.
Bir yalvarış gökten yere.
Cehennem gökte mi dipte mi?
Kim dedi çukurların yukarda olmadığını,
Ben yükseldikçe dibi buldum:
Simgelerimin içinde hayat var mı?
Ağaç kovuğuna tüneyen ağaçkakanlar gibi,
Saplandım kaldım yeryüzüne.
Kim açacak kapıları;
Kilitlerin sahibi meydana çıksın.
Ben bir Ebabil'im;
Gökte gezer yere tünerim;
Konmam tenlerinize.
Yeşil kapıdan çıktığımda, dönmemecesine,
Evimin duvarları karanlıktı,
Ardımda bir yeşil kapı, gözleri ıslanmış mıdır?
-Kimse bilmiyordu yeşilin uğurunu.-
Ben giderken kaderimi de içimde taşıdım,
Boynumda muska taşır gibi,
İnsan kaderinden kopamıyormuş.
Benim cehennem çukurum gökte,
İnsan yükseldikçe de çukurun dibini boylar.
Tüm anlamsal ifadeler donuklaşırken,
Bir çukurun içinde hayat bulur kederler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder