Kucağında Uyuyayım

“Yorgunum. Tek istediğim, yüzümü kucağına koymak. Başımın üzerinde dolaşan elini hissetmek ve sonsuza dek öyle kalmak.”

Franz Kafka / Milena’ya Mektuplar 


Senin kucağında uyumak istiyorum.
Mümkünse bir daha hiç uyanmamak.
Eğer uyanacaksam yine senin kucağında uyanmak.
Sesinle uyanmak, uyandığımda kocaman gözlerini görmek.
Büyümüş göz bebeklerini görmek istiyorum.
Sen kolla ben uyurken beni, benden bile.
Kimse zarar veremesin bana.
Rüyalarımı dahi tut, onlara bile kötülük giremesin.
Kâbusları kov gecemden.
Senin kucağında olursam hayaletler terk eder beni.
Sende gark olayım, sende olayım.
Kucağında uyuyayım artık, narince tut başımı.
Uykuya doyayım, uyandırma beni.
Ya da uyandır, seni göreyim, uyumayayım.
Senle olayım, kucağında yatayım, sen ol yanımda.
Ellerini hissetmek istiyorum.
Saçlarımın arasına girsin ve dolaşsın hiç durmadan.
Bir hırsız gibi dolaşsın başımın üzerinde.
Hiç durmasın, hiç yorulmasın, hiç uyuşmasın bedenin.
Ben öyle kalayım artık, sonsuza dek böyle geçebilir.
Ben senin kucağında yatayım, dünya dönmesine yine devam etsin.
Hiç durmadan dönsün, isterse daha hızlı dönsün.
Nasıl olsa duracak bir gün, varsın o dursun, biz istifimizi bozmayalım.
Biz kalalım öyle.
Rüyalarıma sahip çık, kimse korkutamasın beni.
Hayaletleri kov gecelerimden, kov onları, yanımızda barınmasın.
Bir ben barınayım kucağında, kalayım öyle.
Kimse olmasın hayatımızda, kimse kalmasın dünyamızda.

Öleyim kucağında, kimse dokunmadan, sevginin sıcak bağrında.