Boş Koridorlarda Sensizlikle Baş Başa

Boş koridorlarla sessizlik dans ediyordu bugün.
Bugün hava çok soğuk.
Sanki güneş hiç doğmayacak.
Sanki bir daha güneşi hiç göremeyecekmişim gibi.
Senin yokluğun bu kadar ölümcülken.
Bu bağımlılığa nasıl yol açtın bilmiyorum.
Bu esareti hangi büyüyle yaptıysan.
Çözemiyorum, kopamıyorum.
Sen ki belki bir kâhin.
Belki bir müneccim olarak çıktın karşıma.
Yokluğunda her yan soğuyor bir anda.
Koridorlar sessizleşiyor, acı bir sessizlik doluyor.
Alay ediyor benimle bu boşluk.
Burukluklar doluyor içime.
Seni hatırlıyoum yerdeki her taşta.
Yoluma çıkan her insanda.
Avuçlarım terlediğinde sana yazılar yazıyorum.
Kalbim ağrıdığında adına şiirler okuyorum.
Dayanmak için yokluğa sesine hitap ediyorum.
Sana başvuruyorum, bu yapayalnızlıkta.

'14.12.2012' tarihinden.

Boş koridorlarda sensizlikle baş başa kaldım.
Baş başa verdik sensizliği konuşuyorum sensizlikle.
Kelimeler bile karışıyor birbirine çözemiyorum.
Gelsende sesinle çınlasa koridorlar.
Kahkahalar yankılansa bir duvardan ötekine.
Sen doldursan her yanı.
Her yanım senle dolsa, doldursan bir an önce.
Kalmasa sensiz bir köşe, kaldırım, taş.
Her yere attığın imzayı bana göstersen.
Boş koridorlarda sensizliği yaşadım.
Yaşadım sensizlikte saklı seni.
Sen gel artık, dolsun yaşam, koşsun hayat.
Sen gel artık, yaşansın yaşanmamışlar, yaşanamamışlar.