Adem'den Havva'sına X

Havva'ya;

Önce akşam çöktü şimdi de gece çökecek dünyaya, daha çokta bana.
Hepsinden daha fazla yalnızlık çökecek içime, çöreklenecek içimde.
Hiç etkisinden sıyrılamayacağım bir hal alacak, içimde bir yurt kuracak kendine Havva.
Yalnızlık, sensizliğin yerini alıyor yine, yine beni evsiz barksız bırakıyor.
Sen yanımda yokken kendimi bir yere ait hissedemiyorum.
Kendimi yurtsuz hissediyorum, aidiyeti kaybediyorum, elim bomboş kalıyor.
Sadece ellerim değil üstelik, dünya bomboş kalıyor, aklım bomboş kalıyor ve yaşam.
Akşamın oluşu yalnızlığı daha da körükler gibi aslında, senin olmayışını vurguluyor.
Bugünde seninle uyuyamadık Havva, seninle şöyle bir oturup konuşamadık.*
Seninle şöyle bir akşam üzeri demini yaşayamadık Havva, içimizi birbirimizle ısıtamadık.
Dünya, bizim sürgünümüz için yaratıldı bir yandan sanki, o kadar uçsuz geliyor.
Yürüyerek biter bitmesine amma velakin sen yokken ayaklarım yürümüyor.
Beynim ayaklarıma söz geçiremiyor, aklımı sende unutmuşum, düşünemiyorum.
Ne bir düşünceyi paylaşabiliyorum ne bir sözü ne de bir fikri.
Sensizlik kendini o kadar belli ediyor ki başka bir olayı farkedemiyorum.
Oysa biz beraber olduğumuzda, dünyada değil cennetteydik.
Kevser vardı orada, Tuba vardı, sen vardın.
Oraya aittik biz, burası değil bizim yurdumuz, oraya dönmeliydik beraber.
Bu sürgün bitecekti, bitince dönecektik cennete.
Şimdi cennet ağlıyor mudur biz orada değiliz diye, ağlıyor mudur beraber dönemeyeceğiz diye, belki.
Ya da o da sürgünde midir ve anlamıyor mudur?
Havva, yok ki bu sürgünde bir çıkar yol, yok sana çıkan yol.
Bu sürgünde biter, asıl sürgün benim içimde oysa, ben kendimi dünyaya sürülmüş hissetmiyorum.
Ben sürgünümü içimde yaşıyorum, içimde ki sürgün daha büyük bedenimin sürgününden.
Kayıp bana yıllar, yollar, yerler.
Kaybolup gitmişim, yokmuşum gibi, kimse farketmiyor, kimse yok.
Boğulup gideceğim bu yalnızlıkta, görmeyecek kimse, olmayan kimse.
Havva, bir gecenin karanlığını beraber seyredemedik senle, bir gecenin yankılanışını gözlerinden göremedim.
Bu gece biter, yarın yeni bir gece başlar, bugünkünden farklı olur mu bilinmez.
Gece hep aynı gece, değişmesi gereken gece değil.
Sürgün bu, çok uzun bir sürgün, sonu yok, sonun başlangıcı yok.

Sürgünüm dünyada değil, ben içimden sürgün oldum.
X