İnsanca Bir Amaç

Hayat herhalde bir katakulli değildi. Ama neydi! Bu hayatın bir manası olmak icap ederdi. İnsan dünyaya sadece yemek içmek ve koynuna birini alıp yatmak için gelmiş olamazdı! Daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı.
Sabahattin Ali


Ve o sebep gelip beni buldu.
Ben öyle duruyordum.
Ve o sebep gelip benim gezegenime çarptı.
Bir deprem oldu, bir çığ düştü, seller bastı her yanı.

Bir yıldırım düştü beynimin içine.

En hassas noktasına bir düğüm atıldı kalbimin.
Ben amacımı buldum.
Belki de amaç gelip beni buldu.

Ben seni buldum yani, sen gezegenime geldin.

Gezegenimde senin var olduğunu anladım.

Varlığından habersiz olduğum güzelliklerinde olduğunu.

Dünyaya geldin işte, dünya bana geldi.

Sen geldin diye yeryüzüne, yeryüzü kendine geldi.

Ağaçlarda çiçekler yeşerdi.

Yağmur geldi sıcaktan kavrulmuş topraklara.

Sevgi geldi, sevgisizlikten çatlamış avuçlara.

Sıcaklık geldi, sarılmayı bilmediğinden soğumuş göğüslere.

Renk geldi, daha önce sevgiyi tatmamış yanaklara.

Sevgi geldi sen geldin diye bana.

Gelmeni bekleyen her şey, bir anda geldi vakit kaybetmeden.

Amacını bulan insan amacına nasıl yönelirse,

Bende öyle yöneldim sana; bağımlıcasına.

Yaşama sebebini bulan insan hürdür artık.

O amaç için yaşar elbet.

Başka bir yaşam biçilemez artık ona.

Ben yolumun sende olduğunu gördükten sonra,

Başka bir yolda yürüyemem artık,

Başka yollar beni hedefime götürmez.

Yaşama sebebimi buldum artık ve hürüm.