Yandığımla Kaldım

"Ne acıdır insanın bildiğini anlatamaması. 'Ben' deyip susması, 'Sen' deyip ağlamaklı kalması." (Nazım Hikmet)


Acı, sadece acı kaldı geriye.

Saf bir acı oysa bu, kimsenin haberi yok, sen dahil.

Anlamadın belki anlamamaya niyetliydin.

Hep yanımdaydın, uzaktasın sandın.

Acıydı geriye kalanlar, güzel olanları yıktın.

Kavurdun cehenneminde beni, yanıklarla doluyum.

Bir çizik attın gönlüme, kanattın.*

Neyim kaldı geriye bilmem, bir şey kalmadı benden, eridim sende.

Erittin beni, kattın kendine ve götürdün.

Sonsuzlukta kocaman bir cehennem kaldı.

Ah bu ayrılık, deli o, benden daha deli, delirtiyor beni.

Sözlerim kaldı içimde, sürekli onları tekrarlıyorum kendime.

Onlar dolanıp duruyor dilimde, sen duymuyorsun.

Kalbimi işitiyorsunda o kalbi elinde tutmuyorsun.

Sözlerini söylüyorsunda sözlerimi bilmiyorsun.

Sende delisin, mahvettin her şeyi, yakmak içine işlemiş.

Yaktın giderek, nasıl yaktıysan sürüyor hep, dinmeyecek.

Ah yandım ki ben, her yanımda ateşinin izleri.

Gözlerim görmez, ellerim tutmaz, ayaklarım yürümez.

Ben daha nereye yürüyeyim ki, sen yoksun ben neye yürüyeyim ki.

Sen olmadan ben nasıl yaşayayım ki, körüm ben, başkasını görmüyorum.

Dilsizim ben, başkasını konuşmuyorum.

Yol yorgan bilmem ben, cehenneminden çıkmıyorum.

Yanıyorum sende, yanacağım böyle hep.

Oysa ellerinde ölmeli, sol yanında gömülmeliydim.

Kapandı deflterler, kapattın hepsini, sükuttan bir duvar ördün.

Bırakmadın beni, yaşayacaksın içimde, herkesten koruyacağım seni.

Kimse dokunamaz artık sana, kimseye dokundurtmam.

Kimse dokunamaz bana, ellerinin değmediği elime kimse değemez.

Yaşamam ben artık, yaşatmadıysan bende yaşamam.

Son artık, son söz, bittim, bittiğimle kaldım, sensiz kaldım.

Yandım ben, yandığımla kaldım, yaktın.