Oblomov - İvan Gonçarov
Sende damarlarımda öyle ilerliyorsun işte.
Hiç kimseye hesap vermeden istediğini yapıyorsun.
Ruhumun ellerini ellerinle yakaladın.
Yakınlaştırdın kendine, bağladın zincirlerle.
Ruhum senden uzaklaşamıyor artık.
Ruhunun elleri ruhumun boynuna sarıldı sonra.
Sıkmaya başladı hiç durmadan, ruhuma soluk aldırmadan.
Bileklerimi kavradın sımsıkı, kangren oldu ruhum.
Bedenimi kavradın sımsıkı, bırakmadın asla.
Ruhum ruhunla olmaktan mutlu.
Ruhum özgürlüğü tattı senin ruhunla olduğu müddetçe.
Şimdi uçup gidemiyor artık.
Kanatları kırılmış bir kuş gibi kanatlarının dibinde.
Yardımını bekliyor, uçmayı özlüyor.
Beraber uçacağımız günü anıyor.
Ruhum, ruhunu seviyor.
Ruhun için hizmet ediyor, ona bağlanıyor.
İkimizin arasında kimsenin görmediği bir damar var sanki.
Benim kanımla senin kanını birbirine karıştırıyor.
Benim damarlarımda senin, senin damarlarında benim kanım dolanıyor.
Kimsenin bilmediği bir damar bu, biz dahi göremiyoruz.
Ruhumla ruhun arasında bir bağ var.
Beni senden uzaklaştırmıyor, seni benden uzaklaştırmıyor.
Kangren olduk böyle birbirimize bağlanmışken.
Ruhlarımız kangrenli artık, birbirimizi bağladık.
Bağımlı olduk birbirimize, körcesine tutkun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder