Ne de yazı yazmakta mucizeli bir anlam.
Bütün kelimeler can çekişiyor.
Hepsi intihar ediyorlar bir bir.
Bir kitabın son sayfasından bırakıyorlar kendilerini aşağıya.
Beyaz sayfayla buluşmak istemiyorlar.
Boşluğa bırakıyorlar özgür olmak için kendilerini.
Şimdi bütün harfler kayboluşun eşiğinde.
Kimsenin onlara dokunmasını istemiyorlar.
Okunmak istemiyor artık kelimeler.
Unutulmak istiyor, yok olmak istiyorlar.
Sümerler'e lanet okuyor şimdi bütün harfler.
Bulundukları günü hatırlıyorlar.
O günden beri geldikleri bu noktada mahvoluyorlar.
Can çekişiyor bütün kelimeler.
Mürekkepler onlara acı katıyor.
Devam ediyor canlarını acıtmaya.
Bütün kelimeler acı veriyor.
Mürekkebin bıraktığı her iz sonsuza dek sürecek bir acıya işaret ediyor.
Ölümsüz kılınıyor bütün acılar.
Mürekkep beyaz kâğıt tomarlarını dövüyor.
Onlara saldırıyor en acımasız şekilde.
Harfler saldırıya uğruyor masum oldukları hâlde.
Kelimeler hiçbir yanlışa bulaşmadan doğruluklarını kaybediyorlar.
Günah işlemeden günahkâr ilan edilen bir keçi gibi.
Bütün sözler beyinlerde çınlıyor.
Can çekişirken kelimeler, dillerden yeni sözcükler dökülüyor.
Her sözcük yaraya basılan bir avuç tuz.
Her kelime köleye vurulan fazladan bir kırbaç.
Bıraktıkları izlerin hepsi kalıcı.
Sözler beyinde çınlamaya devam ederken.
Kelimelerde kitaplarda savaşmaya devam etmekte.
Şimdi bütün kelimeler ölmek istiyor.
Geride hiçbir iz bırakmadan.
Kaybolmak istiyorlar artık.
Yazıyı bulan Sümerler'den sonra yazıyı yok edecek birini bekliyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder