Buz Gibi Soğuk İnsanlık

İnsanlardan buz gibi soğudum, İşte yalnız sen varsın.
― Cahit Külebi

Sen varken yanımda.
Ben ısınıyorum sürekli.
İnsanlar buz gibi gözlerle bakarken.
Alev alev yanıyorum ben.
Gözlerinden akan yaşlar daha dudaklarına varamadan buz tutarken.
Sımsıcak yanaklarında eriyorum ben.
Buz tutarken senin olmadığın bir kıta.
Senin olmadığın iklimlerde soğuk rüzgarlar eserken.
Alçalırken senin olmadığın vadilerde refah seviyesi.
Seninle sıcacık artık içim, dışım.
Sen yanımdayken ben soğuk nedir bilmiyorum.
Bilmiyorum ki zaten başka bir şey.
Bildiğim sen, yalnız sen varsın.
Senin olmadığın iklimlerde soğuk hakim.
Her yer Antarktika, her yer buzul.
Titanik'ler batmış her metrekarede.
Her kulaçta yeni insanlar batıyorlar.
Buz gibi soğuk sulara kapılmış sürükleniyorlar.
Ve şimdi dünya buz kesildi.
Hiçbir sıcaklık yok.
Ne yana gitsem buz tutuyorum.
Dünyayı buzullar kaplamış.
Ben hep güneşi arıyorum.
İçimi ısıtacak olanı arıyorum.
Ben hep seni arıyorum.
Her yerde senin peşindeyim.
Dünya buz tuttuğundan beri.
Dünya yanana kadar seni arayacağım.
Sen gelince ısınıyorum.
Sen gelene kadar donacağım.
Dondukça titremelerim artacak.
Hep üşüyeceğim ben sen olmayınca.
Bu iklim dönene kadar artık yaza.
Artık bu buzullar eriyip yerini sıcaklığa bırakana kadar.
Bu karanlık artık aydınlanana kadar.
Ve sönmüş olan ateş tekrar yanınca.
Ve sen gelince her şeyden ötede.
İşte iklim bir anda değişecek.
Gün gelecek, güneş gelecek.
Sen gelince.