Yüreğindeki Mahzen

Mutlu olabileceğim bir an kalmamış.

12:54 08.11.2013

Bütün anları silip süpürmüşsün.
Gözlerin fotoğaflarda dahi belli belirsiz.
İçine düşüyorum her seferinde.
İçinde kayboldukça daha derinlere iniyorum.
Kendimi yitirip yitirip buluyorum.
Her buluşumda sende görüyorum.
Gözlerine son düşüşüm daha sert oldu.
Bu sefer yolu bulamadım.
Kayboldum o mahzende.
Kayboldum yıllanmış yüreğinde.
Kayboldum yıllanmış şarap gibi kanınla dolu mahzenlerde.
Tuttum bende salıverdim kendimi orada.
Mahzenini dolaştım adım adım.
Her köşesinde bulduğum şarapları tattım, kanın gibi.
Dolandıkça sarhoş oldum, sarhoş oldukça yolu kaybettim.
Mahzeninde bir bekçi gibiyim artık.
Hiçbir zaman kendini bulamayan cinsinden.
Kendimi dahi bulamazken, başka bulabileceğim ne kalmış olabilir?
Tuttum kendimi kilitledim.
Çıkış yollarına taş döşedim, hapsettim.
Bütün kadehleri kırdım tek tek.
Hepsini döktüm.
Aç ve susuz kaldım, daha çok kimsesiz.
Kimsesiz kaldığım için aç ve susuz.
Gözlerinden bir mahzende ışığımı kaybettim.
Işığı soğurdun, kendine tutsak ettin.
Beni ele geçirdin, kendinde hapsettin.
Ne bir kadeh şarapta güzellik vardır.
Ne bir yudum sende çirkinlik vardır.
Bütün bilmecelerin içinde cevapsız kaldım.
Hâlâ kayıp, hâlâ kayıbım.
Ne yol belli ne yön.
Gözlerin çıkışı olmayan o kör kuyu.
O mahzen, o karanlık, yaşıyorum içinde.
Evim burası.