Hüzün şarkıları çalmaya başladı yine.
Ayrılıkların mevsimi bu.
Ağaçlar vedalaşıyor yapraklarıyla.
Kuşlar selamlıyor yuvacıklarını son kez.
Terkediş başlıyor vakitsizce yine.
Uzaklara gidiyor herkes.
Bilinmezliklerin diyarına kök salmaya aday her birey.
Yağmur dövüyor evimin kapısını.
İçeri girmek için izdiham çıkartıyor.
Boyumu aşıyor artık fırtınalarının boyu.
Kışa haber salıyor artık.
Elçi görevini yerine getiriyor.
Heryer karanlık, çamur, basık, kapanık.
Yapraklar kızılın tonlarında.
Ağaçlar kahvesini koyulaştırıyor artık.
Toprak insanı yutacak gibi.
İstanbul'a sonbahar çöküyor.
Burası artık bambaşka bir şehir.
Giysilerini değiştiriyor caddeler.
Kaldırımlarını yağmurlar suluyor.
Bahçelerini toprağın kokusu sarıyor.
Şemsiyelerce insan dolanıyor yollarda.
Havanın boğukluğunu gidermekte gökkuşağından fırlamış şemsiyeler.
Eldivenler, mantolar, atkılar, şallar.
Her yerde farklı motiflerle bezeniyor baharın sonu.
Kış geliyor, geliyor, geliyor.
Bahar sona eriyor.
Bu veda mevsimide bitiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder