Sarmaşık

Evimi saran yeşilce bir sarmaşık gibi.
Sardı bedenimi ve giysilerimi.
Sabahın getirdiği rahmet gibi.
Yağmur getirdi kokusunu toprağın.
Sakladığım içi misket dolu kutu gibi.
Sırları doluşturduğum sepetin.
Sardın sıkıca kollarınla.
Öyle bir sarılma ki bu.
Boğazımı sıkar ellerin.
Ve ses çıkaramaz dillerim.
Kıpırdayamaz o anda.
Sıkışıp gevşeyen bedenim.
Benim sevgili fikirlerim.
Uçtan uca hırsla dolaştığım ütopyalar.
Parmaklıkları olmayan bu zindanlar.
İçimde olan sancılar.
Mutluluğun getirdiği kıvançlar.
Ölümsüzlüğü yudumlamak gibi bu.
Damla damla yaşamak her saniyeyi.
Ve bir torbaya doluşturmak günleri.
Satır satır ezberlemek bütün kitapları.
Boşluğa okumak gerek bu şiirleri.
Temizlenmeli ruhlar bedenlerden.
Bedenin dokunduğu herşey kirli gibi.
Paslı eller yıkanmalı.
Nasır tutmuş beyinler arındırılmalı.
Ve bu sarmaşık dolanmalı kalbine.
Sarmalı onu.
Ve ondan beslenmeli.
Yükselmeli en yukarı.
Kalbin yavrusu olmalı bu sarmaşık.

Sarmaşık.
Sararken ona tutunup çık.
İçinde olduğun dipsiz kuyudan çık.
Kalbini saran sarmaşıklara tutunda günışığına çık.