Papatya

"Yaşasın papatyalar; canım papatyalar.  Seviyorum sizleri.Sizler ki bütün kış, toprağın altında, yalnız bizi düşünürsünüz ve ilkbaharda hemen seriliverirsiniz ayaklarımızın altına. Canımlarım benim. Seviyorum sizleri insan kardeşlerim. Durup dururken seviyorum işte.  Sevip duruyorum."
Oğuz Atay , Tutunamayanlar

Bir papatyaya bağlı gibi umutlarımız.

Her yaprakta farklı bir dilekle çıkıyoruz karşısına.

Ve her kopuşta farklı kıyafetlere bürünüyoruz.

Büründüğümüz kıyafetlerin ardına saklanıyoruz.

Beyazlar serilmiş önümüze.

Sarıya çalan renge hayran oluyoruz.

Onu büyütürken yeşil bahçemizde.

Birkez daha maşuk oluyoruz.

Senin için bürüdüm bahçemin her köşesini.

Dilek dilemek için narin papatyalarla.

Anlamlı kılanda oydu renk renk çiçekleri.

Bir isteği yerine getirebilmenin umudu.

Baharın gelişini sen haber verirdin.

Sen çıkınca tohumundan gelirdi bahar.

Sen doğanın gözlemcisiydin bizim için.

Ve yeller eserdi senin olduğun yerde.

Yapraklarından terler boşanırdı.

Stomaların hızla hareket ederdi.

Kışı yolcu ederdik sen gelince.

Baharlıklar çıkardı ortaya.

Donatırdık dünyayı seninle.

Nevruzu kutlardık beraber.

Ateşin üzerinden beraber atlardık.

Ve şimdi, sen papatya.

Bahar gelene kadar bekleteceksin bizi.

Ya da sen gelene kadar bekleyecek bahar.

Ve ben özlüyorum seni.

Henüz doğan bir gün gibi.

Hâlâ sıcak.

Alev gibi.

Özlemin.

Ve ben baharı özlüyorum.

Seni.