İstila

Moğolların dünyayı istila etmesi gibi istila ettin beni, tüm hücrelerime kadar.

İstila ediyorsun beni.

Günden güne ilerliyorsun en derin yerlerime.
Üzerinde at koşturmadığın hiçbir yerim kalmadı.
En karanlık yerlerimi aydınlatıyorsun meşalelerle.
Sen ilerliyorsun yolunda.
Önüne çıkan hiçbir engele takılmadan.
Vücudumu tarumar ettin.
Önce içimi sonra dışımı yaktın.
İstila ettin bedenimdeki her yeri.
Şimdi her yerimden oluk oluk sen akıyor.
Sen çıkıyorsun göklere kadar.
Bütün hücrelerime kadar tarumar ettin.
Yaşayan hiçbir şey bırakmadın.
Bir sen yaşıyorsun artık bende.
Başka hayat belirtisi gösteren hiçbir şey yok.
Seni yaşatıyorum bir tek.
Bir tek seni yaşatabilirmişim gibi geliyor bana.
İstila ediyorsun beni.
Dilim lâl oldu başka sözcük bilmez.
Ellerim tutmaz oldu, seni arar.
Gözlerim âmâ oldu, senden gayrı bir şey görmez.
Ruhum ruhuna kördüğüm oldu.
Artık kopmak nedir bilmez.
Atlarınla ilerlerken vücut topraklarımda.
Adını haykırarak geçerken gönül ırmaklarımdan.
Yakıp yıkarak geçerken ciğerimden.
Şimdi sen varsın sadece, senden başka bir şey yok.
İstilan o kadar kalıcı ki, artık yaşam yok.
Moğollar gibisin, yakıp yıktın.
Tarumar ettin.