Perspektif

Dünyayı çizgi roman olarak algılamak istiyorum.
Bütün boyutları bir kenara bırakmak istiyorum.
Çizimlerle, biçimlerle, şekiller vermek geçiyor içimden.
Çizgi roman karakterleri kadar sempatik olmalı insanlar.
Söyledikleri sözler uçup gitmemeli.
Malum, söz uçar yazı kalır.
İhtiyaçları kesin hatlarla çizilmelidir.
İdeallerinin peşinden büyük bir arzuyla gitmelidir.
Son sayfalara doğru şiddetlenen arzu en başta dahi hissedilmelidir.
Sayfaları çevirme hızı arttıkça kalp atışlarının hızıda artmalıdır.
Perspektif bir algılama kazanılmalı bazen.
Her yolun varacağı nokta hesaplanmalı.
Çok derinlemesine düşünmekten sıyrılmalı.
Basit şeyler doğru şeylerde olabiliyor.
Bunuda kavrayabilmeli insan.
Tek bir çizgiyle çözülen Geometri sorusu gibi.
Okuduğunu anlamaya dayalı Türkçe sorusu gibi.
Basit düşünce doğruya götürür.
Gerçekten basit düşünmeyi başarabilirsek.
Ama biz bir şeyin köklerine inmeyi o kadar sık yaptık ki artık basit kavramı yeterli olmuyor.
İnsanın soy seceresine kadar tanımak istiyoruz.
Dünyadaki bütün moleküllerin atomlarını öğrenmek istiyoruz.
Canlılığımızın bütün hücresel fonksiyonlarını anlamak istiyoruz.
Basit düşünmüyoruz.
Basitleştirmiyoruz.
Perspektif bir dünya görüşünü sergilemeliyiz bazen.
Boyutları kendimiz çizmeliyiz.
Kalemimiz bizim istediğimizi bize vermeli.
Bizden istenen, bizde istediğimizde gerçekleşmeli.