Delirişler

Bu boğazımı sıkan eller yalnızlığımın elleri olmalı.
Böylesine aklımın bir yerlerinde çalkalanan fikirler ona aittir.
Beni delirtircesine meşgul eden meşgaleler ondan geliyordur.
Durmadan bana seslenen, tıslayan ve haykıran ancak o sestir.
Beynim uyuşmuş gibi ona teslim oluyor.
Ruhum el pençe olmuş, bir köşeye çekilmiş gibi.
Kalbim, atışlarını o nasıl isterse öyle şekillendiriyor.
Delirişlerle hayat buluyorum.
Anormallikler normalleşiyor.
Bu azap çok çetin oluyor.
Kefaletsiz bırakmıyor yakamı.
Giyotini bilemiş bakıyor bana.
Kurbanını bekleyen celladın gülümseyişiyle.
İçindeki şefkati hızlı bir ölümle verecekmiş hissiyle.
Ağzında tavşanla dolaşan aslan gibi.
Diş izleri boynumda bir madalyon.
Yaşamak için yaşatmak gerek.
Gölgem gibi dolanıyor peşimde.
Tavan çöküyor üzerime bütün ağırlığıyla.
Bu ses... Bu dökülüşler... Bu metanet... Bu bakışlar...
O gülüşme sesleri...
Her deliriş, yeni bir diriliş.
Deliriyorum;
Hiç pişmanlık duymadan, kendi ellerimle.