Çürümenin Şiiri

“hiçten fazla olduğumuzu kanıtlayan hiçbir şey yoktur”

Çürümenin Kitabı - Emil Michel Cioran


Çürü, nefretlik beden.
Akbabalar dadansın,
Yılanlar kol gezsin, ve,
Akrepler avuç içlerinde kan akıtsın.
Çürüyen insanlık,
Tüm günahlarını sayıp dökerken,
Ak şaman ile kara şaman,
Dövüştü Orta Asya bozkırlarında,
Çin Seddi'ne yakın,
Ata-köyüne oldukça uzak bir yerde,
Biri onlara bakıp gülümserken.
Çürüdü varlık,
Çürümek kaderiydi, hepimizin.
Küf kokuyor et,
Tırnaklar kararmış ve dişler sarı,
Ve, ve, ama, ve, ve,
Suskun körleşmiş çakallar.
Artık ulumuyor boz/ak/kara kurt.
Bir vadide yeni bir cinayet işlendi.
Ceset, gömüldü toprağa, karanlık bir gece vakti.
Çürüdü beden, kokusu yayıldı etrafa,
Dikkat eden olmadı.
Artık, küflenmiş et kokusu sardı,
Giderek yozlaşan toprağı,
Toprak kadar yoz dünyayı.

Kirlendi toprak.

İlk günkü kadar ak değil artık.