Parmak Çocuk

Sen bir garip parmak çocuk gibisin.
Hep omuzlarımda taşırım seni.
En çokda göğüs kafesimde.
Senin yerin oralardadır, benim içimde.
Omuzlarımdan seyredersin dünyayı.
Benim gibi görürsün dünyayı, benden görürsün.
Asla düşmezsin, sıkıca tutunursun.
Dünyayı başka türlü görürsün.
Giderek küçülmüş, giderek ufalmış.
Sonra ceplerime saklarım seni.
Kimse göremez benden başka.
Benim avuçlarımda uyursun.
Üzerine sıcak nefesimi üflerim.
Üşümezsin hiçbir kış sabahı.
Senden önce ben uyanırım.
Bir kibrit ısıtır seni en soğuk gecelerde.
Küçük bedenine küçük bir ateş nüfuz eder.
Sonra sarar seni hemen.
Sıcak nefesim vurur yüzüne, saçlarını uçuşturur.
Sonra tekrar çıkarsın omuzlarıma.
Saçlarıma karışırsın belki.
Atkımı bağlarsın, atkıma bağlanırsın.
Dolaşırız soğuk günlerde sıcak bir iklim dileyerek yollarda.
Sadece biz oluruz.
Ben olurum, benim içimde de sen.
Kimse duymaz seni, kimse görmez, benden başka.
İstediğim gibi aslında.
Sadece benimle olursun, ufacık kalırsın.
Benim içimde büyürsün, dünyada küçülerek.
Bir garip parmak çocuk olursun.
Avuçlarımda uyursun.
Sevgimle büyürsün.