Aşktan Bağırarak

Kadınlar doğurdular beni bağıra bağıra, yine onlar öldürecekler beni aşktan bağırta bağırta.
Can Yücel

Ve işte vakti geldi.
Bağırta bağırta alıyorsun canımı.
Bağıra çağıra alıyorsun.

Tutmuyorsun canımı bedenimde.
Canım bedenime fazla geliyor.
Bedeninde yaşamak istiyor.
Bir ruh ki, bir bedene tutsak düşmüş.
Yırtıp çıkmak istiyor deriden kılıfını.
Tutunmak istiyor sana.
Sen bağıra bağıra onu çağırıyorsun kendine.
Öldürüyorsun giderek, bağıra çağıra.

Hepsini alıyorsun, bende bir parça dahi bırakmadan.

Bana üflenen canı bağırtarak alıyorsun.

İşkencelerin çok güçlü, tutanamıyorum bedenimde.

Çok acı çektirebiliyorsun, duramıyorum karşında.
Aşk insanı bağırtıyor.
İçinde hiç dinmeyen bir sancıyı uyandırıyor.
Bütün kadınlar erkenden öldürüyor.
Ölüm, onların çok erkenden çağırdığı bir ayin.
Yakalarımıda nişan, boyunlarımızda madalyon gibi.
Oysa yakalarımızdaki elleri.
Boynumuzdaki ise bizi boğacak iplerdir.
Alıyorlar canımızı, biz karşı koymadan.
Yakıyorlar sanki, direnç gösteremeden.
Doğurdukları gibide öldürüyorlar sonunda.
Doğum kadar sancılı ölümümüz.
Bağırta bağırta üflüyoruz son nefesimizi.
Ellerimde ellerinin olmasını isteyerek.
Son kelimemizle onlar için müjdelenerek.
Bağırarak, çağırarak.
Ama hepsi aşktan, hepsi candan.