Birbirimizde Eriyoruz

"Dün seni gördüm düşümde. Birbirimizde eriyorduk durmadan. Derken nasıl oldu bilmiyorum, yanmaya başlıyorsun. Sonunda sen yoksun artık; yanan da, söndürmeye çabalayan da benim yalnız." 
Franz Kafka

Bir anda kayboluyorsun isteyince.

Biz birbirimizde eriyoruz oysa.

Giderek daha da karışıyoruz birbirimize.

Kendimizden bahsedemeyecek hâle geldik belki.

O kadar karıştık ki artık.

Eriyip bulaştık birbirimize.

Öyle bir bulaştık ki bizde çözemiyoruz.

Bu nasıl bir kördüğüm?

Hangi bağ bu kadar kuvvetli acaba bilmiyorum.

Ben sende eridiğimden beri yok gibiyim.

Gözlerinden başladım erimeye.

Zamanla giderek süzüldüm içine doğru.

Gözlerin ruhuna açılan kapım gibi.

Ruhuna karıştım belki.

O kadar eridim ki bütün kapılardan geçtim.

Bütün kapılar önümde açıldı, yol uzandı.

İlk durağım kanın oldu.

Sonra giderek yaklaştım kalbine.

Yaklaştın kalbime, bulaştın ruhuma.

Kalbine değmiş gibi hissettim kendimi.

Elimle ruhunu tutmuş gibi.

O kadar eridim ki ellerinde hapsediyorsun beni.

Bir avuç su gibiyim belki.

Eridim ben sende, eridin sende beni.

Buluştuk bir yerde, bulaştık birbirimize.

Yandık beraber, küllenemedik.

Yanmaya devam ettik hiç durmadan.

Giderek daha güçlü oldu ateş.

Yaklaşan kimse duramadı yanında, biz yandık, kavrulduk.

Sonra eridin, ben eridim, eridik birbirimizde.