Artık tükenmiş tükenmez kalemlerle,
Aklına hiçbir şey gelmeden,
Yazmaya çalışan okuma yazma bilmeyen çocuk,
Kendinden geçen büyük insanlık trajedisi.
İnsanlığın büyük tragedyası sahnelendi,
Kömür karası bir gecede gündüz vakti.
Arka sokaklarında gezinirken kör kediler şehrin,
Karanlık korkak çukurlardan çıkarılan cesetler.
Tragedya, içten gülen yüzleri soldurttu.
Güneş, artık yüzünü bu coğrafyadan çevirirken somurttu.
Şafak vakti kendini güneşe sunan,
Büyük âdemiyet anıtı, soyutlanmış insanlığı çıldırttı.
Sahnelenirken son oyunlar ölmekte,
Yarı saydım tenlerin rengi küsmekte,
Lanetlendi bak insanlığımız bu günlerde,
Boğazın suları ağız dolusu kan kusmakta.
Bu, bir insanlık tragedyasıdır,
Her ne kadar sözcükler yapaylaşsa da.
Bu, kara zemine düşülmüş kara bir yazıdır,
Her ne kadar kalem elimizden düşeli çok olsa da.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder