Çarmıha Gerildi Venüs

Çarmıha gerildi Venüs.
Saçlarından damla damla kan,
Gözlerinden boncuk boncuk tuzlu su,
Yüreğinden parça parça insanlık aktı.
O, Venüs, cennete yükselmeden önce,
Ellerine saplanan çivilerle gülümsedi,
Arşa çıkmadan tüm insanlığa,
Tüm insanlığın içerisinde bana.
Çarmıha gerildi Venüs.
Beni beklemek için uçtu.
Kanatlarını gizlemedi bu sefer.
Sevgilim, Venüs, angelusum,
Sarı saçlarında idam etti kendisini.
Damla damla kanında boğdu kendini.
Tuzlu sularında göz yaşının,
Yıkadı benim kirlenmiş bedenimi.
Uçup gitmeden maviliklere, sevgilim.
Son kez beni öptü göğüs kafesimden,
Kulaklarıma sarhoşluğunu fısıldadı.
Ona aşkı soranlara, beni anlatacağını söyledi.*
Venüs, cânânım, kanatlarına beni çizdi.
Bulutlardan bir palete, gök mavisinden çaldı.
Biraz güneş, biraz deniz derken,
İşte o peri, sonunda yüreğimizi çizdi.
Çarmıha gerilişinin öncesinde,
Saçları arasındaki dikenli tacıyla,
Acıları kucaklarken meleğim,
Sustu, sustu ve sustu; susarak sustu.