Tuhaf

Bu kadar uzak olup kalbimde uyuman ne tuhaf .
Ümit Yaşar Oğuzcan

Ne tuhaf, şimdi içimde taşıyorum seni.
Oysa arada kilometreler var belki de.
Ne tuhaf milyarlık dünyada sadece seni tanıyorum.
Çok büyük kalabalıklar var oysa.
Kocaman bir ağırlık var göğüs kafesimde.
Oysa üzerime hücum eden koca dağlar var.
Dilimden sadece senin adının düşmemesi ne tuhaf.
Oysa bildiğim binlerce kelime var.
Ne tuhaf, gözlerimin sadece seni görmesi.
Oysa büyük bir dünya var.

Tuhaf.

Şimdi senden çok uzakta.

Yine taşıyorum seni kalbimde.

Kalbimin koridorlarında dolaşıyorsun.

Kalbimin yamaçlarına tutunuyorsun.

Düşmemek için amansız bir mücadeledesin.

Düşsende kalbimin uç köşelerinde var olacaksın.

Kalbimin ücra köşelerine uğrayacaksın.

Durup en yüksek mevkiinde oradan bakıyorsun.

Kamp kuruyorsun oraya.

Tuhaf ki çıkmaya niyetin yok.

Tuhaf ki sadece seni istiyorum.
Susuz kalmış ve yürürken çöllerde.
Bir tas su ister gibi zerdüşt olmuş istiyorum seni.
Artık varlığından başka bir şey düşünemiyorum.
Yoklukla çevriliyim şimdi.
Tuhaf ki yine hissediyorum içimde seni.
Çok uzaklaşmış olamazsın.
Yakınsın bana, benden daha çok.
Tuhaf ki uyuyorsun yine kalbimde şimdi.
Derin bir uykudasın.
Kalbime sarılmışsın.
Ve uyuyacaksın, gün doğacak ve batacak.
Ama sen hep orada uyuyacaksın.