Narkissos

 I
Narkissos, duydun mu çığlığı,

Bir heykeltıraşın çekicinden çıkan.

İri bir katre düştü gözünden heykelin,

Süzüldü ten boyunca, düşene dek yere.
Sanat, ışığını kaybetti -ben doğana dek-.

Nehirde görülen ben değilim,

Şeffafım su kadar, bengi.
Bir hayâl olmalı yansıyan,
Belki gölge, sanat kadar:
Güzelin somut perdeye izdüşümü.

Narkissos, aynaların üzerine,

Örtüler çekili,

Öldün diye.
Rüyâ (kılındı) bilinen tüm gerçekler.

II
Sanatın tüm yaratılanlardan,
Başka bir forma dönüştüğü ânda,
Yalnızca görkem var ve sanatçının,
Daha önce kimsenin başaramadığı,
Ölümsüzlüğü kucaklayış ânı.
-Yalnızca sanatçı kucaklar sonsuzluğu, varsa.-
Günün birinde birdenbire bir sanatçı,
Narkissos oluverirse, bu,
Güzelin sonsuza  dökülüşü ve,
İnsan, saflığın berraklığını,
İsli duvarları yarışını,
Çirkinliğin saflarını aşışını,
Tüm haşmetiyle görmeli.
Haşmetli Narkissos'a dönülmeli.

III
Güzelliğin şiirini bulup çıkarmak,
Narkissos demekten geçer;
Her şeyden evvel.
Gölün berraklığı,
Giderek kaybolmakta Narkissos,
İnsanın güzelliği ve sanatın saflığı.
Kim koruyacak beyazı siyahtan,
Hayatı ölümden ve beni  yansımamdan?
Sayfaya düşen kelimeler,
Suya düşen sûretim gibi,
Bozulur, kıyısından köşesinden.
-Tüm yansımalar aslını öldürür.-
Ölelim Narkissos,
Kucağımızda taşıdığımız sanatla.

Benim adım Narkissos.