Yoklukla çınlayan bu gök kubbede.
Alıp başını gitti.
Yağmur, bulutlara döndü;
Sonsuz kuraklığından sıkılıp yer yüzünün.
Ne geçmiş kaldı ne gelecek,
Zaman yırtıldı kendi sayfasından.
Bir takvim yaprağı uçup,
Semaya karıştı, küçük serçelerle birlikte.
Kurtuldu çorak iklimlerden.
Ne vakit kaldı ne çare,
Geçip giden yıl gibi, yıldı insan.
Ateş böceği kadar çaresiz, soğukta kırıldı insan.
Bir vaktin doğuşunda, yeni bir yılın,
Kucağında uyandı insan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder