Kanatlan; Uçurumdayken

Uçurumları sevenin kanatları olmalı. 
F.Nietzsche

Kanatların orada duruyor, bak;
Kalk artık olduğun yerden; arşa bak.
Hiç bu kadar sonsuz gözükmemişti dünya,
Uçurumların sonu yok.
Dünya işte bu: karmaşa ve ötesi çok.
Birbirine geçmiş onca halka,
Halkaların ucunda onca hikâye,
Hikâyelerin bittiği yerde başlangıçlar.
Uçurumun ucu çok yakın,
Dibi çok ıssız,
Yukarısı çok uzak
ama uçmak gerek.
Kanatlanmalısın sen de göklere,
Seni beklerler orada.
Yuvanı yapmalısın bulutlara,
Seni anar orada insanoğlu.
İnşa etmelisin ellerinle,
Kendini.
Nice ateşler var ki orada,
Kanatlarını yakmalısın ısınmak için.
Sıcak bir mağara köşesinde kimsesiz,
Ateşle içini dağlamalı,
Acıyı acıyla bağlamalısın.
Kanatlan daima sende,
Uçmak için beklediğin nedir?
Uçurum sana çok uzak,
Bana daha yakın (sanma).
Kanatlanmak için uçurum gerek,
Uçurumdayken uçmak gerek.
Aşağıya değil yukarıya dik gözleri,
Hep yükselmeyi ve daha yukarı.
Aşağısı çok uzakta olmalı sonra,
Yukarısı çok yakın,
Araf çok uzakta olmalı.
Beklemek yersiz ve zamansız.
-Sen kanatlarınla aşmalısın zamanı.-
ve tünellerden ulaşmalı oraya.
Yeni bir ülke kurmalı,
Kanadı olanları kabul etmeli,
Senden ibaret olmalı.