Bunalmıştı insan karanlıktan.
Gecelerin kısalması için yalvarırken,
Günler, gecelerle sevişir oldu.
Yol karanlık, yer karanlık, gün karanlık.
Bu koyu karanlıkta,
Bir fener ki sevgi yolunu aydınlatan.
O gördüğüm fener Venüs'ün.
Gözleri işte o ışığın kaynağı.
Güneş diyip aldandı belki insanlar.
Ne çıkar, Venüs, ben bilirim,
Aydınlatan gözlerindir elbet dünyayı.
Ne çıkar, Venüs, ben bilirim,
Sevgin ısıtan bedenimi ve kavuran dünyayı.
Sen ki gözlerinde tuttun dünyayı.
Bir sırrım var, insanlara açamam.
Sırlar, insanlar için değildir.
Bir sırrım var ki sır olduğu kulağıma fısıldandı.
Söylesene Venüs,
Kaç bahar geçti gözlerinde?
Kulakların kaç baharın ilk rüzgârının sesini işitti, ve,
Kaç laleyi kokladın, yorgun bir günün içinde.
Bir deniz feneriydi karada önümü aydınlatan.
Bazı fenerlerin ışığı hiç sönmez.
Bazı fincanlar ölümsüz,
Bazı fincanlar, sevgi kadehidir.
Bi' fincan mutluluk?
Venüs'ün Deniz Feneri.
Sevgi yolumu aydınlatacaktır boğuk karanlıklarda.
İlkbaharın nefesi tenimde.
Işığım hiç sönmeyecek.
Aresiskender'den.
Ares'in 7 harikası.
V.S. bilmem kaç yılı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder