Günce III -Kime Yazıyorum?-

Günce III
-Kime Yazıyorum?- IX.V.MMXIV
       Geceden sesleniyorum; kime olduğunu bilmeden. Hatta kendimin de kim olduğunu bilmeden. Bir ara kimliğime bakmalı, kendimi öğrenmeliyim. Belki bir köşesinde bu kırık kaldırımın, dinleyen bulunur; belki bir ânında bu lacivert gecenin, konuşan bulunur. Oysa bilirim ki bir ben varım bu sessiz odamda ve hatta kitlemişimdir kapıları kimse girmesin diye içeri.
       Kendimden sesleniyorum; bir kitaba üfürür gibi konuşuyorum. Nefesim kitabın sayfaları üzerinde dalgalanıyor; bu yapraklar artık okunmuş, makam mevki sahibi olmuş varlıklara dönüyor. Artık son soluğuma kadar okunmuş kitaplarım var, eğer üfürükçülükten beni içeriye almazlarsa. -İçeriye almalarının bir önemi var mıdır, ben zaten yeterince içteyim, bilmiyorum.-
       Tütsülerin kokusu ciğerimi yakıyor. Hep bir ciğerin yanmasından bahsediyorlar. Bende bahsedeyim dedim, belki tütsülerle bu kadar uğraştığım için Hindu olduğumu düşünüp beni içeriye alırlar ama olsun, yeterki tütsüler ciğerimi yaksın ve ben yaşadığımı hissedeyim. Acılar da olmasa insan yaşadığını hissetmiyor.
       Bir gün bir yakın akrabamın düğününde oynadığımda veyahut yarı samimi arkadaşlarımdan biriyle gerçekten samimi bir sohbet yapabildiğimde, işte o zaman, rol yapabildiğimi ve Romeo rolünde tiyatroya ilk adımımı atabileceğimi biliyorum. Şimdilik bunların hiçbirisini yapamıyorum ama olsun, tiyatroya inancım sonsuz, kendime hiç olmasada. Belki ben Romeo rolüne soyunamam ama Romeo soyunup benim içime girebilir. Bugün, bir içe girmedir tutturmuş duruyorum, içimde dinmeyen acılardandır. Ey Capuletler, ne olurdu işleri bu kadar güçleştirmeseydiniz ve sen Paris, ne olurdu bu huzurlu geceyi kana bulamasaydın ve sen sevgili Romeo, ne olurdu yaşamsal öpücüğün bu kadar kısa olmasaydı? Olmazdı, o zaman tiyatro mutlu sonla biterdi. Oysa mutlu sonla biten şeyler gerçekçi değildir. -Bazen mutlu son vardır, ama bazen.-
       Günlüğümdeki karalamalar artarken affımı dilemek istiyorum, Türkiye Türkçesi vizesinde fiilden isim yapım eki dediğim -ma/-me'lerden. Ne olur affedin beni cânlarım, finalde hepinizin hakkını vereceğim, verebilecek bir hak bulursam.