Milena’ya Mektuplar / Franz Kafka
Gece bir solukta türedi.
Güneş kaçıverdi tepelerin ardına,
Şimdi güneş başka diyarları aydınlatırken,
Boğulmakta başka bir yerde; bir insan.
Boğulmakta gecenin içerisinde,
Bir başkasını yaşatmaya çalışırken.
Yaşamak için yaşatmak gerek.
Gece tüketildikçe çoğalıyor.
Oysa sana mahsus, azaldıkça çoğalmak.
Sen ki çoğaldıkça sonsuzlaşıyorsun.
Gece gibi kendini hatırlatıyorsun.
Sana veriyorum gecenin içinde günümü.
Şimdi bir kibrit çakıp,
En küçük kıvılcımlarla geceyi aydınlatıp,
Kendimi yakıp güneşi bekleyerek,
Yaşatmak istiyorum seni.
Tek bir solukta sonsuza dek!
Göğüs kafesimde uyumaya devam et,
Ben geceyi oraya sokmayacağım.
Bir günü bin geceden arındırıp,
Üzerindeki kötülük kokan elbiseleri çıkararak,
En güzel günleri saklayacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder