İnsanoğlu Tuttu Geceye Sarıldı

İnsanoğlu tuttu geceye sarıldı.
Sonra sevişti hiç durmadan.
Hiç durmadan yıldızlarla öpüştü.
Çoban Yıldızı ile sarhoş oldu.
Dionysos yoktu henüz,
Eros lanetli bir çocuktu,
Şimal yıldızına yüzünü çevirmişti insan.
Giderek kayboluyordu,
Sonsuz genişliğinde evrenin.

İnsanoğlu tuttu geceye sarıldı.
Sonra öpüştü hiç durmadan.
Hiç durmadan güneşle sevişti.
Elleri yakıcı güneş sımsıkı sardı insanı.
Hiç bırakmayacak bir el gibi,
Sıcaklığını hissettirdi daima,
Ve ısısını verdi kalbine sevgilisinin.
Giderek kayboluyordu,
Bir kara deliğin içinde,
İnsan.

İnsanoğlu tuttu geceye sarıldı.
Sonra konuştu hiç durmadan.
Hiç durmadan notlar aldı gökyüzüne.
Aldığı her not hep rüzgârla silindi.
Sonunda bomboş bir mavilik kaldı.
Satırları bulutlara yazılmıştı.
Yağmur olup yeryüzüne indi.
Göğe yazılan notlar insanın suratına çarptı.

O gün bugündür,
Yağan her yağmurda,
İnsanı büyüleyen o düşünüşler,
Hep bu göğe yazılan,
Sonsuz satırların neticesidir.
Bilinmeyen bir yerden gelen bu sarhoşluk,
Eros'la Dionysos'un,
Birbirinden habersiz,
Tanımsız ve cansız çocuğunun,
İnsanlığa son mirasıdır.