İlk Gün Denklemi

En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek bir nefesle yaşamayı.
F.Nietzsche


Uzun, çok uzun yıllar önce,

Günlerin asırlar gibi geçmediği,

Henüz yılanların dört ayak üzerinde,

Tüm yeryüzünde yürüdüğü günlerde,

Sıcak, çok sıcak bir günde,

Henüz güneşin insanı yakmadığı günlerde,

İnsan, âşık oldu,

Bilinmez bir denkleme.

İnsan, afitaba hayran olup bağırdı,

Sesi göklerde.

İnsan, yokluğu öğrendi,

Tüm varlığın içerisinde.

Geçmiş, henüz geçmemişken,

Ve,

Henüz gelecekten bir haber yokken,

Âdem seviyorken Havva'yı, kendinden emin,

Derin, çok derin bir yerinde kalbinin,

Serin, çok serin bir anında gecenin,

Hüzün, hiç bilinmeyen hüzün çıktı,

Âdemoğlu'nun karşısına,

Cennet yerine cehennemden çıkmışçasına.

Yere inince insan,

Kendini buldu bir denizin ortasında.

Dolandı, dolanmak nedir bilmeden kuytu köşelerde.

Seslendi, kendinden başkasının olmadığı,

Ormanın en kuytu yerlerine.

Ne bir ses, ne bir heves kaldı geriye.

Bıraktı kendini, mai denizin sularına.

Her boğuluşunda yeni bir nefes daha aldı.

Öğrendi, çok çabuk öğrendi.

Her nefesle bir hayat daha sürmeyi.

Sevmedi, ama yaşamaya devam etti;

Dünya ona ait değildi,

İnsan dünyada mutlu olmadı.