Acaba ağaçtan, ottan ya da uçamayan böceklerden filan bir yerden sevmeye başlamış mıydım? Bir yerden sevmeye devam edebilir miydim? Çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. Ya hiç sevmemişsem bugüne kadar? Bir kitaba yeniden başlamak gibi, sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde.
Oğuz Atay, Korkuyu Beklerken
Ben sevmeye senden başladım.
Bu yüzden sevme tutkum.
Bu yüzdendir sevmekten vazgeçemeyişim.
Ben sevmeye senden başladım.
Sen olmasan sevgi nedir bilemez, arar dururdum.
Seninle beraber sevdim her şeyi.
Sen yoksan sevgi çok uzak olur artık bana.
Ben sevmeye seninle başladım.
Senden öncesi sevgisizlik çağı olmalıydı.
Böyle bir sevgiyi bilmem ben başka.
Seninle başlar benim için sevginin tarihi.
Sen ancak milat olarak düşünülürsün benim tarafımdan.
Sevgimden öncesi ve sonrası olabilir ancak.
Senden öncesi bir karanlık çağ timsali.
Artık seninle başlıyor benim için aydınlık çağ.
Böyle sürüp gidiyor bu devir.
Sevmek için sen şartsın benim tarafımdan.
Sen olmasan ben nasıl severim?
Neyi, nasıl, niçin sevebilirim?
Sevgim senden doğar ve beslenir.
Onun kökleri sana dayanır.
Senden güçlenerek dallanıp budaklanır.
Sevgim senden başlar.
Şimdi ben sevmeyi yarım bırakamam.
Muhakkak artık tamlanmış olmalı benim sevgim.
Yarıda bırakılabilir gibi değil.
Baştan başa saf olarak sen varsın artık.
Düğünlenip kalmış olarak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder