"…sen bende gizlersin yüzünü, ben de sende; bizi bir daha kimse göremez artık."
Franz Kafka / Şato
Seni öyle derin bir yere sakladım ki kimse bulamaz.
Derinlerde senin için öyle bir mahzen yaptırdım ki seni kimse rahatsız edemez.
Pencereni öyle bir manzaraya karşı kondurdum ki daha iyisi bulunamaz.
Ve sana öyle bir yer verdim ki daha anlamlısı görülemez.
Ve işte seni sakladım içime.
Yüz hatlarıma seni nakşettim.
Her hatta milyonlarca kere seni kaydettim.
Hafızamın her yerini seninle doldurdum.
Bize bakan bende beni göremez artık.
Bende benle beraber sen gizlisin.
Artık biz, bizden çok ben gibiyiz.
Ya da tamamen sen.
Ne ben farklı senden, ne sen farklı benden.
Bizden çok ben varmış gibi.
Artık ayrı ayrı göremeyip tek olarak algılıyorum.
Kızıyorum artık ayrı konuşmalara.
İki farklı ögeye bölmelere.
Sürekli ayrımsal olarak ele almalara.
Biz, biz olabilir miyiz artık?
Sen zaten baştan sona bendeyken?
Artık bizden çok bendeyiz bence.
Bence bendeyken biz daha farklı.
Farklıyken bendeki ben, sendeki bizle aynı.
Aynıyken biz bizde, senle bende tamamen anlamlı.
Anlamlı olunca artık birinci tekil şahıs.
Şahısların en güzeli olma yolunda ilerliyor.
İlerledikçe kişi kipi kendi bildiği gibi, bizde ilerleriz öyle.
Biz bizden çok benli olalım.
Benle daha güzeliz.
Bence.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder