Bir Avuç Kül

Bıraktım kül olsun diye,
Yaşamı yarıda.
-Ben ateşin âşk için olanını severim.-
Yangınlardı saran çevreyi,
Kara isler döndürüyordu başımı;
Tek hecede düştüm çıkmaza,
Dergâhına varılacak biri hep vardır.
Kül oldum Ganj nehrine girmeden,
Tibet çok alçakta kaldı,
Başım döndü.
-Ben yüksekliğin âşkta olanını severim.-
Rahipler dolandı çevresinde mâbedin,
İçeride yalnız bir ruh vardı.
Bedenler ateşe verilmeden çok önceydi.
Henüz İskandinavya istila edilmemişti.
İçimizde yangınlar başladı.
Kor oldu ellerimiz avuçlarımız.
Susmayı seçtik biz.
Alev alev yanan bir kuş,
Önce kanatlarımız tutuştu,
Sonra gözlerimiz,
Küllerimiz gökte, sesimiz yerde.
Başımız döndü, dönedurduk.
-Ben döngülerin âşığa olanını severim.-