Ben bir ölümlüyüm ve bununla gurur duyuyorum.
Sylvia konuşsana,
Kelimeler ağzından,
Nasıl dökülüyordu?
Çocuk felci dizlerime vurdu,
Ayaklarım birbirine dolandı şimdi.
Korkum us'umdan gizli değil.
Bilirim korkumun içinde,
İç içe geçmiş korkularım vardır, benim.
Tüm güzel şeyler,
Ölür bir gün.
Bir kalbin atışını, duymuyorum.
En sevilen duâlar,
İnsanla beraberdir ölürken bile.
Sylvia bedenin titredi mi,
Soğuk duvarlara değince tenin?
Tüm masumiyetler katledildi.
Şeytan sever günâhı.
Oyuncak bebekler de öldü.
Bir çengelli iğnenin ucundaydı yaşam,
Bıraktığı izler bâki.
Söylesene Sylvia, neden susuyorsun suçlu gibi?
En son ne geçti zihninden, acıdan başka;
Kızgın damgalarla mühürlenirken bedenin.
O gelen çocuk sesleri,
Hiç masum değil.
Bodrum katına atlıkarıncaları,
Kim soktu?
Âh Sylvia
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder