Kaosun Ortasında Umutsuzluk

Birini seviyorsan ve o seni sevmiyorsa bundan çok güzel kaos çıkar. Bir sürü şiir, sağlam bir roman ve anlatacak bir sürü hikaye çıkar. Uykusuz geçen geceler, parklarda içilen şaraplar, yerli yersiz kıskançlık krizleri çıkar. Ama sevgine karşılık çıkar mı? O biraz zor işte..

Ali Lidar

Kırık dökük şiirler kaleme gelmeden kuruyor.
Dillerimiz ezelden bağlı, sesimiz çıkmıyor.
Bazı cümleler kaosa neden oluyor sevgili.
Zaman kötülükleri besliyor.
Uzun gecelerin sonunda bir çocuk,
Ellerini açmış dilenmekte gocunmadan.

Yine bir kaosun içine bırakıldım.

Yürek delik deşik edildi yine.

Parklarda çiçekler koparıladursun,

Bazı salıncaklar sonsuza dek devinimini sürdürecek.

Ses yok zifiri karanlıkta,

Tüm sesler seninle beraber gideli çok oldu.

İnsanlığın yerini kaos aldı,

Senin yerini ölüm,

Ölümün yerini sonu gelmeyen nefesler.

Devinim devam etti hesap edilemeyen geceler boyu,

Bazı yoksunluklar ömür boyu.

Kaosları ardısıra başka acılar takip etti.

Hiçbir acı yalnız değildir.

Yalnızlık, tutunamayanlara mahsus;

Kaos ise hiç tutamaçları olmayanlara.

Yarım ağızla söylenen gazeller sevgililere ait,

O gazeli söyleten acılar âşıklara.

Son kalan umudumu kim yok etti,
Kim tüketti acı feryat haykırdığım söz kırıntılarını.
Beni bu kaosa terkeden sevgili,
Hangi nazarla bakmıştı yüzüme?
İşte geceden geriye sadece buruşmuş sayfalar kalır,
Birde şiir desen ona bile benzemeyen şeyler.
Sonu gelmeyen söz kırıkları,
İşte kaos.