Kalabalığın Yalnızlığı

“Herkesin yanımda olduğu kadar kalabalık değilim, senin yokluğun kadar yalnızım.”
- Dante


Yalnızlık, daha büyük yalnızlıkları doğuruyor.
Bak, her son bir başlangıca gebe.
Sonlandıkça başlıyor her şey.
Sen tükendikçe yeniden çoğalıyorsun.
Oysa hiç tükenmez gece ve hiç tükenmez gündüz.
Biri yoksa öteki, koyar kendini onun yerine.
Hiç aksamaz gecenin gelişi,
Yerini geceye bırakmaz gündüz hiç.
Bir adımı bir adımına uyar bu iki yoldaşın.
Her adımım her adımına uyduğu gibi,
Kalabalıktan kaçıp kendimi bir sende bulduğum gibi,
Beni ben yapan seni sevdiğim gibi.

Yalnızlık, daha büyük yalnızlıkları doğuruyor.
Ben ortasındayım.
Bir ben diyorum bir sen, sonra bunu beğenmiyorum.
Bir sen diyorum sonra bir daha sen,
İşte buna bayılıyorum, bayılıp ayılıp sayıklıyorum.

Yalnızlık, daha büyük yalnızlıkları doğuruyor.
Ben ne kadar yalnız kalırsam, o kadar sen doğuyorsun.
Sen doğdukça benliğim ölüyor.
Ah, ne kadar güzel, benliğimde seni taşımak.
Senin benliğine benliğim demek.
Ben ormandaki binlerce ağacın içinden sıyrılıp,
Senin salıncak kuracağın ağaç olmak istiyorum.
Binlerce papatyanın arasından kaçıp,
Senin ellerinde, saçların, teninde dolanmak istiyorum.
Ne kadar mümkünse güneşin soğutması,
Bende öyle senden uzak kalmak istiyorum.
Hiç istemiyorum sensizliği, bana yaraşmıyor.