Bir yaprak düşer yere; çıt!
İşte sonbahar gibisin, ıslaksın, çok uzaktasın.
Altay Öktem
Ve işti yine sonbahar gibisin sen.
Sırılsıklam her yer.
Yapraklar düşüyor ağır ağır.
Zamana isyan etmiş oda benim gibi.
Ağaçların dalları eğreti duruyor.
Ve yaprakları sonbaharın renginde.
Koyu, kapalı, bencil.
Ve ayrılıyorlar tek tek.
Vedalaşıyorlar ağaç ana ile.
Ve tamamlayan vadesini kopuyor.
Torak anaya emanetler artık onlar.
Beni kabul etmez ki o da.
Sonbahar intikam mevsimi olsa gerek.
Acıları saklamasını bilir.
Koyulaşır bütün dünya.
Onun renkleride kendisi gibidir.
Kendi özelliklerini yansıtır.
Her yaprak düştüğünde yere.
Kulaklarım çınlar içtenlikle.
Kulak zarıma kadar büyük bir gürültü.
Bütün sesleri işitirim.
Sensizlik kulaklarımıda etkiler.
Senin sesini duymak için dinlerim bütün evreni.
Yine sonbaharsın sen.
Çok uzaktasın belki.
Ama bendesin yine de.
Bendesin her şeye rağmen.
Benimlesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder